O kolonii Malvazinky przeczytałam na mojej ulubionej czeskiej stronie
Praha Neznámá, gdzieś tak pomiędzy październikowym wyjazdem z 2016 roku a tegorocznym majowym. I oczywiście nie mogłam się doczekać, kiedy na własne oczy zobaczę to cudo. Nic więc dziwnego, że już następnego dnia po przyjeździe do Pragi obrałam kierunek na Smichov.
Bo Malvazinky to część dzielnicy Smichov. Z kolei Smichov to część Pragi 5, ale nie idźmy w tym kierunku, bo się pogubimy - Praga jest naprawdę duża :)
Ustalmy jedno - gdzie szukać Malvazinek? W lewobrzeżnej części miasta.
Najlepiej wpisać w google maps
Praha ul. Xaveriova i już.
Szczerze mówiąc, nie podejmuję się w tej chwili dostarczenia konkretnej informacji, jak dojechać, bowiem ja sama jakoś to głupio zrobiłam, dziś już nie pamiętam dlaczego - pojechałam tramwajem nr 7 do przystanku Laurova i stamtąd pięłam się, jak ta wariatka, pod górę. W rezultacie zaszłam na Malvazinky przez cmentarz. Nie ma tego złego, bo trafiłam po drodze na barokową kapliczkę nepomukową i sam cmentarz zwiedziłam - ale można było prościej.
Najlepiej użyć
strony praskiego MPK :)
Właśnie jej teraz użyłam (nie ma to jak wyobrazić sobie, gdy za oknem leje i Kraków, że jestem w Pradze w pogodny dzień) i dowiedziałam się, że najlepiej dojechać czymkolwiek do przystanku Anděl, a następnie wsiąść w autobus 137 i po 5 minutach będziemy na przystanku Malvazinky. Ot.
Poniżej mapka.
Spacer po kolonii Malvazinky zaczynamy od wspomnianej ulicy Xaveriovej.
Muszę tę wycieczkę podzielić na trzy części, bo inaczej post nie miałby końca.
Po lewej stronie jest cmentarz, a od ulicy oddziela go coś w rodzaju małego parku.
Skąd nazwa Malvazinky?
Czeska
Wikipedia podaje, że pochodzi od nazwiska mieszczanina z Małej Strany Tomáša Malvazy i że w 1628 roku powstało tu barokowe założenie z rozległymi winnicami.
Uczulam, że mowa tu o całej dzielnicy, natomiast my dziś przechadzamy się jedynie po jej części zwanej kolonią Malvazinky.
Ta powstała po I wojnie światowej.
Ten okres w historii Czech nazywa się
první republika, kiedy powstała Czechosłowacja. Gmina miejska dwoiła się i troiła, żeby zapewnić lokale mieszkalne dla różnych warstw społeczeństwa. Toteż na samym początku lat 20-tych miasto zakupiło teren koło cmentarza (ten istniał od 1876 roku) i bardzo szybko, bo już w 1921 roku powstała kolonia domków dla gorzej uposażonych obywateli.
W sensie - domków malutkich malutkich, zapewniających minimum egzystencji.
Powierzchnia ich wynosiła 32 metry, na parterze był pokój dzienny i
příslušenství, co rozumiem jako 'przynależności' (łazienka, kuchenka), a na pięterku sypialnie.
Co ciekawe, domki są podpiwniczone, więc i tu można było wykorzystać racjonalnie przestrzeń.
O samej kolonii trudno znaleźć więcej informacji. Ponoć zaprojektował ją jakiś angielski architekt, ale może to tylko ploteczka, autorowi artykułu na
Praha neznámá powiedziała tak jedna z mieszkanek, ot i całe źdródło :)
Niewątpliwie jest to w angielskim stylu.
Kolonia składa się z dwóch części, dziś przechadzamy się po tej, która rozciąga się między ulicami Xaveriovą i Přímá. Na te ulice wychodzą fasady domków (szeregowych), natomiast od tyłu domki mają ogródki, które pozwalają na nieco oddechu.
Między ogródkami są wąskie uliczki, z furtkami z ogródków.
Autochton :)
Domki są oczywiście cały czas zamieszkane i często remontowane, ulepszane. Mieszkańcy wymieniają okna na szczelniejsze, zagospodarowują ogródki.
Niektórzy dobudowali sobie ogród zimowy (a może po prostu jadalnię?).
Dla innych czas jakby się zatrzymał.
Mała działalność gospodarcza :) czyli szycie i poprawki krawieckie.
Była piękna majowa niedziela, prawie nie widziało sie ludzi. Z jednego ogródka dochodził głos dziadka opowiadającego wnuczce bajkę, z olbrzymią ekspresją :) pożałowałam, że tego nie nagrałam, ale bałam się, że zobaczy mnie zaczajoną ktoś z okna domu naprzeciwko i będzie miał pretensje.
Ciąg dalszy nastąpi.
Część druga -
tu.
Część trzecia -
tu.
Część czwarta -
tu.
